دلم گرفته..

سیستم آموزش و پرورش ایران را باید گِل گرفت. 

جای اینکه مسیر رو هموار کنن برای دانش آموز تا ایده هاشو اجرایی کنه فقط سنگ می ریزن جلو پاش.

پ ن: حقیقتا دانش آموز در این سیستم نه آموزش می بیند نه پرورش!!

باید مسیر را تغییر داد هرجا که متوجه بیهودگی می شویم. باید از بعضی آدم ها دور شد و گاهی مسیر درست را تنهایی پیمود.. 

درست شبیه اینکه زندگی تو ریست کنی.. باید یاد بگیری تنهایی زندگی کنی.. تنهایی بیرون بری.. تنهایی از پس خودت بربیای.. به تنهایی عادت کنی.. به دوری عادت کنی.. عادت کنی ببینی خوشی باهم بودن رفقا رو باز با تنهاییت کنار بیای.. باید از نو بشناسی آدمای اطرافتو.. از نو خودتو به دیگران بشناسونی.. از نو باید زندگی کنی.. درست شبیه اینکه زندگی تو ریست کنی.. 

میگن دوران دانشجویی از شیرین ترین دوران هاست.. اما نه وقتی تنهایی به غربت دچار شی.. سخته تنهایی از پس این زندگی بر اومدن...

یه آدمایی هستن، پر از زندگی ان

حضورشون نشاط میده به لحظه ها

با وجودشون ثانیه ها سرعت میگیرن

الهی زیاد باشن این آدما تو زندگی تون..

من امروز مرگ را زندگی کردم.

هرلحظه که میگذرد به مرگ نزدیک تر میشویم.. به پایان.. به آنجا که نمیدانیم کجاست.. به ابدیتی که نمیشود منکرش شد.. امروز اما میدانیم برای چه آمده ایم.. یا حداقل میتوانیم بفهمیم.. امروز را اگر قدر ندانیم.. اگر به بطالت بگذرد.. اگر کاری کنیم که نباید.. کوتاهی از خودمان است.. نباید بعد ها برایش به دنبال مقصر بگردیم.. من امروز مرگ را زندگی کردم.. سخت گذشت.. اما گذشت و تمام نشد.. حالا من هر لحظه را نه تنها زنده هستم که زندگی می کنم.. 

من فکر میکنم دوست داشتن چیزی ورای این تشریفات است.. دوست داشتن یعنی کاری رو انجام بدی که لبخند عمیق تری رو لباش بشینه. یعنی از آرزو هاتون با هم خاطره بسازید.. یعنی تمام لحظه های با هم بودنتون رو زندگی کنید.. یعنی مست باشید از این در کنار هم بودن.. 

غرق این رسم و رسومات و بیار و ببر ها و... نباشید،

غرق دوست داشتن هم باشید.

کاش ضمیر های این متن از دوم شخص جمع به اول شخص جمع تغییر پیدا کنه یه روزی :)

ای کاش همه تجربه کنیم این حس خوب رو :)

ور تو پنداری مرا بی تو قراری هست، نیست